Polska ortografia może być wyzwaniem zarówno dla osób uczących się języka polskiego jako obcego, jak i dla niektórych rodzimych użytkowników. Jest to spowodowane kilkoma czynnikami. Po pierwsze, polska ortografia obfituje w reguły i wyjątki. Przykładem są zasady dotyczące użycia „rz” i „ż”, „u” i „ó” oraz „ch” i „h”. Te kombinacje liter często brzmią podobnie, co prowadzi do błędów, zwłaszcza w pisowni.
Kolejnym czynnikiem jest historyczny rozwój języka polskiego. Na przestrzeni wieków ortografia ulegała zmianom, co sprawia, że niektóre reguły mogą wydawać się niekonsekwentne. Ponadto wymowa nie zawsze odpowiada pisowni, co jest szczególnie trudne dla osób uczących się języka polskiego. Przykładowo, „ch” i „h” mają identyczne brzmienie, ale różnią się w pisowni.
Ortografia polska jest również ściśle związana z gramatyką. Odmiana rzeczowników, przymiotników i czasowników wpływa na pisownię, co wymaga dobrej znajomości zasad gramatycznych. Na przykład, różne końcówki fleksyjne mogą determinować, jak dany wyraz powinien być zapisany.
Dodatkowym utrudnieniem są podwójne litery w niektórych wyrazach, co bywa trudne do zapamiętania. Native speakerzy często mają problem z zapamiętaniem, które słowa pisze się przez „ż”, a które przez „rz”, oraz które przez „u”, a które przez „ó”. Dla osób uczących się polskiego jako obcego, brak intuicyjnego wyczucia języka może stanowić dodatkowe wyzwanie.
Pomimo tych trudności, wiele osób radzi sobie z polską ortografią poprzez regularną praktykę i znajomość podstawowych reguł ortograficznych. Praktyka czyni mistrza, a z czasem wiele zasad staje się bardziej intuicyjnych.