Średniowieczna Polska, obejmująca okres od X do XV wieku, to czas kształtowania się państwowości i narodowej tożsamości.
Rozpoczynając od chrztu Mieszka I w 966 roku, który wprowadził Polskę w krąg kultury chrześcijańskiej, przez panowanie dynastii Piastów i Jagiellonów, Polska stopniowo umacniała swoją pozycję w Europie. Okres ten charakteryzował się dynamicznym rozwojem gospodarczym, społecznym i kulturowym. Budowano zamki, kościoły i klasztory, które stały się centrami życia religijnego i kulturalnego. Feudalizm kształtował strukturę społeczną, a szlachta zyskiwała na znaczeniu politycznym, co w późniejszym okresie zaowocowało unikalnym w skali europejskiej systemem wolności szlacheckiej.
Bitwa pod Grunwaldem w 1410 roku, jedno z największych zwycięstw nad Zakonem Krzyżackim, stała się symbolem militarnej potęgi i jedności. Średniowiecze to także czas, gdy na uniwersytecie w Krakowie kształcono przyszłe pokolenia elit. Mimo wewnętrznych rozłamów i zagrożeń zewnętrznych, średniowieczna Polska rozwijała się, tworząc fundament pod złoty wiek, który nastąpił w epoce renesansu. Ta epoka była również świadkiem ważnych procesów społecznych, w tym powstawania miast i rozwoju handlu. Pomimo wyzwań, średniowieczna Polska przetrwała, przekazując bogate dziedzictwo kulturowe i historyczne.