Średniowiecze to epoka, w której broń odgrywała kluczową rolę w kształtowaniu historii i społeczeństw. Od prostych narzędzi, takich jak miecze i łuki, po zaawansowane technicznie machiny oblężnicze, broń średniowieczna była świadectwem innowacji i rzemiosła tamtych czasów. Miecz, będący symbolem rycerza, ewoluował od prostych form używanych przez pierwszych Normanów, do bardziej wyrafinowanych wersji z czasów późnego średniowiecza, takich jak miecze długie czy dwuręczne. Łuki, w tym słynny angielski długi łuk, zmieniły oblicze pola bitwy, oferując zasięg i siłę uderzenia, której nie mogła dorównać żadna inna broń strzelecka tamtej epoki.
Broń obuchowa, jak młoty bojowe czy topory, była ceniona za swoją zdolność do przełamywania zbroi płytowej, która stała się powszechna w późniejszym średniowieczu. Z kolei halabardy i piki, łączące cechy broni drzewcowej i obuchowej, były nieocenione w walce z kawalerią.
Oblężenia zamków wymagały użycia specjalizowanej broni oblężniczej, takiej jak katapulty, balisty czy trebusze, zdolne do niszczenia murów obronnych czy wręcz przewracania ich za pomocą ogromnej siły.
Oprócz tych bardziej znanych rodzajów broni średniowiecze obfitowało także w mnóstwo innych narzędzi wojennych, od prostej włóczni, przez różnorodne typy kusz, po bardziej wyspecjalizowane narzędzia jak ręczne bomby zapalające czy siekiery bojowe.
Broń średniowieczna nie była tylko narzędziem wojny; była także dziełem sztuki, często zdobioną i personalizowaną, odzwierciedlającą status i bogactwo jej właściciela. Zawierała w sobie zarówno brutalność, jak i piękno tamtych czasów, będąc kluczowym elementem średniowiecznego dziedzictwa kulturowego.